4 mei 2020
Vandaag is het dodenherdenking, morgen Bevrijdingsdag. Hoe anders dan anders.. zou het zijn geweest, want: 75 jaar geleden! Maar ik hoef er niets meer over te zeggen,
dat alle plannen de prullenbak in gegaan zijn.
Ik heb meegedaan aan een schrijfwedstrijd die in de Hoeksche Waard is uitgegeven.
Het gedicht: het vrij zijn en het niet
gaat oa over het afleggen van (zware) herinneringen, en daar wel of niet toe instaat zijn.
Het in het zonlicht willen treden, alle narigheid achter je laten, schoon schip voor de laatste jaren nog te gaan. Nu zijn zij die het allemaal hebben meegemaakt er nog.
Er komt een uitgave waarin alle inzendingen van deze wedstrijd zijn opgenomen. In plaats van de presentaties. (Deze foto is door mij gemaakt, komt niet in de uitgave van de Hoeksche Waard)
Ik heb ook een nieuwe miniatuur gemaakt. Tijdens een van de wandelingen langs de rivier ‘het Spui’ heb ik een aantal botjes gevonden. Botten intrigreren enorm. Maar zijn ook beladen. Wat is er gebeurd? Het zijn botjes van een eend…welk ander dier heeft deze eend te pakken gehad? Iets eerder speelde ik met een stuk dood hout van een kiwi-boom die wij in de tuin hebben. Met verroestte slangenklemmen eromheen, een moer en bijenwas erop. Ingrepen met een reden. Ik kwam ertoe deze twee vondsten te combineren, de verbinding is een arm, als van een oermens.
De uitspraak van kunstenaar Ourahmane: ‘de Eeuwigheid is een Mythe’ maakte het geheel af.
En waar ik in het vorige blog al over schreef: het derde beeld in de serie Primordium.
Het is klaar. Blad en bloemknoppen (geabstraheerd) van dit stuk eiken zijn goed tot zijn recht gekomen. En al het ijzer wat erin zit…zit er nog steeds in. Het is opgenomen door het hout, maakt dus deel uit van zijn geschiedenis. Aspecten van het beeld wat het eerder was, zijn er ook nog in terug te vinden.
Een detailfoto. Zie verder op de site ;~)
Er zwerft een idee voor een nieuwe lino in mijn geest, nog een miniatuur, er lopen wat inschrijvingen, voor gedichten en ruimtelijk werk. Ik heb mijn atelier aan huis, en dat is nu,
in deze bizarre tijd, een geluk. Dat was het natuurlijk al, maar het besef is versterkt.
De expositie in Nijmegen stopt op 19 mei, ik kan dan gelukkig mijn werk ophalen.De universiteit gaat open voor studenten, waarschijnlijk in september.
Nu proberen een nieuwe expositie op touw te zetten.
Hopelijk gaat het je goed, en zie je door de onzekerheid heen toch ook wat lichtpuntjes,
in de vorm van frisse en gedurfde ideeën over hoe het leven te vervolgen.
tot een volgende!
groet en blijf gezond,
Ingrid
